Początki były bardzo skromne. Proboszcz parafii św. Wojciecha użyczył pannie Klausa dwóch pomieszczeń w suterenie budynku parafialnego, które nieodpłatnie mogły służyć jako sekretariat. Na wyposażeniu były tylko dwa stoły, krzesła i stara szafa, mieszcząca konieczne dokumenty. Okna wychodziły wprost na ulicę, tak, że przy ich otwarciu widać było stopy przechodniów, a pył i kurz wpadał do pomieszczeń. Na zewnątrz było hałaśliwie, wewnątrz ciemno, ale jaśniało tam miłosierdzie okazywane osobom potrzebującym przez Gabriele i jej towarzyszki.
Pierwsze lata były bardzo trudne. Pozyskanie środków na cele charytatywne nie przychodziło łatwo, mimo, że do swojej działalności na rzecz potrzebujących Gabriele Klausa miała gruntowne przygotowanie. Potrzebną wiedzę i umiejętności zdobyła m. in. uczestnicząc w Konferencji Związku Caritas dla katolickich Niemiec we Wrocławiu (3–5 października 1904 r.) oraz zapoznając się z działalnością sekretariatu w Berlinie, gdzie przez pewien czas pracowała.
Pomimo początkowych trudności liczba kobiet współpracujących w tym dziele systematycznie rosła. W roku 1907 było ich już osiem, a rok później Sodalicja Bożego Serca Jezusa liczyła 4 sodaliski, 7 probantek i 4 aspirantki. Ta grupa łączyła pomoc ubogim z życiem modlitwy. Cotygodniowe zebrania modlitewne poprzedzone były wspólnym omawianiem listów z prośbami o pomoc, jakie wpływały do sekretariatu Caritas. Poszczególne sodaliski sprawdzały każdą taką sytuację osobiście i zajmowały się nią w miarę możliwości. Dla głodnych zawsze miały kilka marek na jałmużnę, które otrzymywały od dobroczyńców. Od samego początku Sekretariat nawiązał współpracę z wrocławskimi parafiami i stowarzyszeniami charytatywnymi, takimi jak stowarzyszenie św. Wincentego. Stworzony został wtedy formularz zawierający najpotrzebniejsze dane, tak aby zbudować pewnego rodzaju bazę danych o osobach korzystających z pomocy. Nie zawsze się to udawało, ponieważ część parafii nie wykazała chęci współpracy w tym dziele. Z wielką radością natomiast Gabriele Klausa pisała o współpracy z urzędnikami miejskimi. Już 15 lipca 1905 roku przewodniczący Miejskiej Dyrekcji ds. Ubogich, radny miejski Martins zaoferował współpracę z Miejskim Zarządem Do Spraw Ubogich i Fundacji.
Sekretariat Caritas przyjmował interesantów między godziną 9 a 13 . Na dyżurze były zawsze dwie panie. Codziennie spływały prośby o wsparcie, czasami kierowane również przez osoby znane ze swej dobroczynności, proszące o sprawdzenie i załatwienie konkretnej sprawy. Z biegiem czasu w sposób naturalny Sekretariat rozbudowywał swoją siatkę kontaktów zarówno na płaszczyźnie urzędowej jak i z różnego rodzaju osobami i instytucjami działającymi na polu charytatywnym.
Najważniejszym dziełem, w które angażował się sekretariat Caritas w swych pierwszych latach działalności było utworzenie ochronki dla dziewcząt, a współpraca ze stowarzyszeniami katolickimi owocowała bardzo konkretnymi dziełami. W Sekretariacie utworzono punkt sprzedaży Stowarzyszenia Szwaczek św. Elżbiety, Stowarzyszenie Zbieraczy miało tu swój magazyn, w pomieszczeniach Sekretariatu odbywały się również kursy dokształcające organizowane przez Stowarzyszenie Katolickich Pomocy Domowych czy Stowarzyszenie Katolickich Kobiet i Dziewcząt Pracujących.
Dużym problemem, z którym zmagała się ówczesna społeczność był alkoholizm, prowadzący często w konsekwencji do nędzy materialnej i moralnej. W sekretariacie odbywały się comiesięczne spotkania dla 20 – 40 osób uzależnionych, rozpoczynające się krótkim wykładem, po którym odbywała się druga część integracyjna przy cieście, kawie i herbacie. Sekretariat prowadził akta dotyczące tych osób i składał do magistratu sprawozdania dotyczące ich walki z chorobą alkoholową.
Aby pomoc była świadczona na odpowiednim poziomie, wszyscy pracujący w sekretariacie brali udział w szkoleniach. Życzliwość różnych osób i instytucji wpłynęła na poszerzenie zakresu działalności i odpowiedzialności Sekretariatu Caritas. Na początku 1909 roku to Sekretariat Caritas podjął się opracowania przypadków z sądu dla nieletnich, które wpływały do Wrocławskiej Centralnej Opieki nad Młodzieżą, a wymagały przeprowadzenia wywiadu środowiskowego, nadzoru i sporządzenia sprawozdania dla Centrali.
Oddziaływanie sekretariatu było tak duże, że już w roku 1908 wrocławskie konferencje św. Wincentego, zajmujące się działalnością charytatywną w parafiach, połączyły się w zrzeszenie stowarzyszeń charytatywnych, a 4 stycznia 1909 r utworzono z nich Caritas dla Miasta Wrocławia.
Działalność prowadzona przez Sekretariat rozszerzyła się do tego stopnia, że 4 kwietnia została przeniesiona na nowe miejsce przy obecnym pl. Kościelnym 5. Również tego dnia książę kardynał Georg Kopp uroczyście zainaugurował działalność Związku Caritas dla Archidiecezji Wrocławskiej.
„W ten sposób z nieznacznych początków, z maleńkiego ziarenka, zasianego poprzez powstanie Sekretariatu Caritas w maju 1905 r., z Bożym błogosławieństwem i pomocą powstało już wielkie drzewo, które zaczynało się rozrastać, ogarniając swymi konarami i gałęziami cała diecezję” – pisała Gabriela Klause.
(opr. Paweł Trawka, na podstawie „VICTIMA CARITATIS – Żywot naszej Matki Gabrieli Klausa założycielki Sodalicji i Zgromadzenia Sióstr Serca Jezusa we Wrocławiu”, M. Paula Becker, Wrocław 2003 r.)
