„Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wy powinniście sobie nawzajem umywać nogi” (J 13,14). Nie wiadomo, czy to te słowa, czy inne, a może jakieś nieugaszone pragnienie w duszy, powoduje, że prawie 2000 wolontariuszy Caritas Archidiecezji Wrocławskiej angażuje się w pomoc najuboższym i najbardziej potrzebującym mieszkańcom Dolnego Śląska. Każdy znajdzie tu coś dla siebie, a tak naprawdę – dla drugiego człowieka. Najmłodsi udzielają się w Szkolnych Kołach Caritas, młodzież w Centrum Wolontariatu Caritas, lokalni działacze pomagają w ramach Parafialnych Zespołów Caritas, a przeszkolonych w opiece nad chorymi skupia Hospicjum Domowe Caritas Archidiecezji Wrocławskiej. Bez nich – pełnych zapału i wrażliwości osób w różnym wieku, o różnym charakterze i różnym doświadczeniu – Caritas nie byłaby w stanie pełnić swojej roli. Wolontariusze nie tylko są zawsze blisko potrzebujących, ale uwrażliwiają społeczeństwo na obecność tych w jakiś sposób słabszych, których jednak Chrystus sobie upodobał. Chorzy, ubodzy, samotni, bezdomni dla wolontariuszy są drogą do pełni czło
wieczeństwa w chrześcijańskim wymiarze. Spotkania z ludźmi doświadczonymi przez życie uszlachetniają, ale czy tego samego nie można powiedzieć o spotkaniach z wolontariuszami Caritas, którzy często rezygnują z własnych planów, czasu, ambicji, by wybrać niemodną w dzisiejszym świecie służbę? Można do nich odnieść słowa Matki Teresy z Kalkuty: „Dawać siebie samego to więcej, niż tylko dawać”. Wolontariusze Caritas służą ludziom, zaspokajając nie tylko ich potrzeby doraźne, takie jak posiłek czy ubranie, ale próbują otoczyć ich troskliwością, dobrocią, życzliwością. W ten sposób tworzy się przestrzeń dla wyjątkowej relacji: potrzebujący – potrzebujący pomóc.