15 stycznia 1915 r. biskup krakowski Adam Stefan Sapieha powołał do istnienia Krakowski Biskupi Komitet dla Dotkniętych Klęską Wojny. Głównym celem Komitetu było pozyskiwanie środków materialnych i niesienie pomocy ludności Galicji i Królestwa Polskiego.
Po zakończeniu działań wojennych, w koordynacji zaczyna przodować Poznań, jako ówczesna siedziba Prymasa Polski. W 1917 r. reaktywowano tam działalność Związku Towarzystw Dobroczynnych „Caritas”, którego głównym zadaniem było niesienie pomocy rodakom z kresów wschodnich.
Rok 1929 to kolejna data w historii Caritas. W miejsce Związku Caritas, powołano w Poznaniu „Instytut Caritas”, który stał się centralą ogólnokrajową. Instytut obejmował patronatem i organizował Dni a później Tygodnie Miłosierdzia. Reprezentował również Caritas krajowy wobec władz państwowych i Caritas Catholica. Wybuch II wojny światowej we wrześniu 1939 r. spowodował przerwanie dalszej działalności Instytutu Caritas oraz realizację zamierzonych projektów.
Po wojnie Krajowa Centrala Caritas, powołana na Konferencji Episkopatu Polski w Częstochowie, szybko tworzy sprawną i funkcjonalną strukturę organizacyjną. W roku 1946 Związek Caritas obejmował opieką 1771 zakładów. Współpraca z Ministerstwem Zdrowia przyczyniła się do zorganizowania opieki zdrowotnej w ośrodkach wiejskich, szczególnie poprzez zakładanie i wyposażanie ośrodków zdrowia w sprzęt medyczny i lekarstwa.
